اتصال

دست انداختیم گردن خواجه حافظ جان یک ماچ آبدار از لپش خوردیم و خواستیم برایمان حرف بزند .

نتیجه این شد :

 مدتی شد کاتش سودای او در جان ماست

 زان تمناها  که دایم در دل ویران ماست

 مردم چشمم به خوناب جگر غرقند زآنک

  چشمه مهر رخش در سینه نالان ماست

 آب دریا قطره ای زان لعل همچون شکر است

 قرص مه عکسی زروی آن مه تابان ماست

تا نفخت فیه من روحی شنیدم شد یقین 

بر من این معنی که ما زان ِ وی او زان ِ ماست 

هردلی را اطلاعی نیست بر اسرار ِ عشق

محرم این سر معنادار علوی جان ماست 

چند گویی ای مذکر شرح دین خاموش باش

دین ما در هر دو عالم صحبت جانان ماست

حافظا تا روز آخر شکر این نعمت گزار 

کان صنم از روز اول مونس و مهمان ماست 

دوستان اهل دل مرحمتی بفرمایید و بگویید حافظ جانمان چه می گوید